ما بت پرستیم ؟!

تا اونجا که یادم می یاد اولین کسی که به من کشیدن درست سیگار رو یاد داد و آخرین کسی که به خاطرش کارم به سیگار خوردن کشیده بود یک زن بود ... اینکه می گم "به خاطرش" منظورم به خاطر عشق و دوست داشتنش نیست به خاطر بتی که از اونها توی ذهنم می سازم و بعد به مرور زمان ترک می خوره و آخر سر فرو می ریزه . وقتی به گذشته برمی گردم و روابطم رو مرور می کنم می بینم که علت این اتفاق اینه که اکثر ما وقتی کسی رو وارد حریم خصوصیمون می کنیم برای راه دادنش یک سری مجوزهای ذهنی در مورد شخصیتش داریم و در تمام طول رابطه به خصوص در اوایل شروعش که مست تازگی و موفقیت در شکل دادنش هستیم به هر مشکلی که پدیدار می شه خیلی سطحی نگاه می کنیم.
اکثر ما از طرفمون یک بت در ذهنمون با تمام معیارهای فکری مطلوبمون می سازیم و بعد از هر معظل و مشکلی خیلی روشنفکرانه با عباراتی مثل "درست می شه" "تغییر می کنه" "تغییرش می دم" "تغییر می کنم" "منظوری نداشته" و ... موضوع رو سمبل می کنیم. چرا؟ چون ما بتی که خودمون ساختیم و صیقل دادیم رو دوست داریم, چون اکثر ما افراد از خود راضی و خودخواه هستیم و دچار توهماتی هستیم که فکر می کنیم قدرت جادویی یا برتری نسبت به طرف مقابل داریم وهمیشه فقط طرف مقابل رو مقصر و گناهکار می دونیم, ولی باور نداریم که این حرفها فقط یک تسکین موقته مثل مستی شراب و توهم جوینت ... موضوع اینه که در واقع اینها همه نشانه است , نشانه اینکه این رابطه اون چیزی نیست که شما انتظارش رو دارید و انکار می کنید. شاید چون از تنهایی می ترسید.
پس همینجا بایستید و در مورد تصمیمی که چند ماه یا چند سال دیگه خواهید گرفت به طرف توضیح بدین . ساده ترین جمله ای که من استفاده کردم این بود "پس آخر این رابطه مشخصه". به طور کلی انتظار تغییر در تمام موارد یک حس خودخواهانه بیش نیست. انسانهایی که 50 درصد عمرشون رو با یک طرز تفکر و ایدئولوژی زندگی کردن غیر ممکنه تغییر کنند. البته تو این صحبت منظور از تغییر کردن مطابق میل و علاقه شما شدنه.

Painter: Carel B. Jonson