روز اول

اصلا برام مهم نیست که چی می نویسم, اصلا شاید هم ننویسم مثل ده ها باری که خواستم بنویسم و ننوشتم و مثل نوشته هایی که خوانده نشده پاک کردم ... می دونی وقتی حرف می زنی و بحث می کنی و میگی و میگی و طرفت گوشش بدهکار نیست و تو اهمیتی نمیدی دیگه اینکه دیگران به نوشتنت اهمیت بدن یا ندن چه اهمیتی داری؟!
فقط می نویسم که مثل خوردن این دیازپام ها آروم بشم ... که دیگه پرونده هرچیز رو اینجا مختومه کنم بره پی کارش ... که دیگه دائم اون حس احمقانه اون سنگینی فکری داشتن یک حرف نگفته آزارم نده. می فهمی که چی میگم ؟! نه ؟ عجل نکنید من هم یک روز نمی فهمیدم حالا دارم یک چیزایی می فهمم ولی اصلا حس جالبی نیست...